Pulchri Studio
Photography: Remke Spijkers - www.remkespijkers.com

Ensemble Klang werpt een eigenwijs licht op de piano. Op het programma staan werken van drie internationaal gewaardeerde componisten van dit moment. In het weelderige en weidse ‘concerto’ van John Luther Adams is de piano het vertrekpunt voor geluiden die zich verspreiden door de concertzaal. Bij het werk van Mayke Nas staan alle zes de uitvoerenden rondom de vleugel en ontlokken onwereldse klanken aan het binnenste daarvan. Meer omcirkelingen vinden we in Hyper van Michael Gordon. In dit koortsachtige werk gaat Ensemble Klang op een reis zonder einde, steeds sneller en alsmaar hoger op Eschers Penrose-trap.

John Luther Adams stelt dat Four Thousand Holes ‘in wezen een concerto’ is, waarbij de rol van het orkest wordt overgenomen door de elektronica. In dit weidse, ritmisch complexe en technisch uitdagende werk staat de piano centraal, begeleid door metaalslagwerk ‘als vonken die van de piano afslaan’ en orkestraal ondersteund door elektronische bewerkingen van het geluid van de akoestische instrumenten.

John Luther Adams over Four Thousand Holes: ‘Ik heb de keuze gemaakt om mezelf te beperken tot grote en kleine drieklanken, eenvoudige akkoorden die ik heb benaderd als objets trouvés. Ik heb ze over elkaar heen gelegd in lagen met verschillende tempi, waardoor donkerder harmonieën ontstaan en weelderige klankvelden.

De sterke muzikale stromen in Four Thousand Holes rijzen en dalen alsmaar weer, waarbij punten en lijnen in juxtapositie staan met zware, gehamerde akkoorden. Door de vermenging van live en elektronisch geluid vervaagt het onderscheid tussen muzikale figuur en basmotief. Zoals vaak in mijn recente werk, stel ik me het hele stuk voor als een enkel complex klankbeeld dat zich langzaam ontwikkelt. Hoe meer we ons onderdompelen in het geluid, hoe meer we de lange lijnen gaan horen, het contrapunt en misschien zelfs af en toe een spoor van melodie.’

Mayke Nas over Douze Mains: ‘Twee dingen in het leven waar ik veel van houd, zijn het simpele doe-het-zelfplezier van quatre-mains spelen (vooral met mijn opa) en de prettige verrassing die ik iedere keer weer krijg bij het beluisteren van de meest creatieve, eigenzinnige en aanstekelijke muziek van de twintigste eeuw: The White Album van The Beatles. Dit is mijn ode aan allebei. Zes muzikanten staan rondom de piano als chirurgen rond de operatietafel. De klep is losgehaald. Met simpele huis-tuin-en-keukenvoorwerpen opereren de muzikanten de binnenkant van het instrument. De patiënt reageert op de behandeling met kreunen, steunen en gegiechel.’

Michael Gordon over Hyper: ‘Met Hyper probeer ik het muzikale equivalent te creëren van een onmogelijk object, een optische illusie waarin een onmogelijke geometrie wordt afgebeeld. Onmogelijke objecten vallen omhoog, openen naar binnen en naar buiten, of maken onlogische draaien in de ruimte. Een zo’n onmogelijk object is de Penrose-trap, een trap die omhoog leidt, maar op de een of andere manier een cirkelvormige lus maakt. Hoe hoog je ook klimt, je komt steeds weer op hetzelfde punt uit. Net als muziek die een reis maakt door de akkoorden en uitkomt op het punt waar het allemaal begon. Dit soort illusies, die veel voorkomen in het werk van M. C. Escher, worden tot in het absurde doorgevoerd in literaire werken zoals Alice in Wonderland: “Hier moet je rennen om op dezelfde plek te blijven.” Met Hyper creëer ik de verklanking van geometrieën die de wetten van de natuurkunde overboord gooien.’

Altijd als eerste op de hoogte?
Schrijf u in op onze nieuwsbrief!

U ontvangt regelmatig programmanieuws en mooie aanbiedingen.

U gebruikt een verouderde browser van Internet Explorer die niet meer wordt ondersteund. Voor optimale prestaties raden wij u aan om een nieuwere browser te downloaden. Hiervoor verwijzen wij u door naar:

browsehappy.com sluiten