In de naoorlogse muziek ontwikkelde Karlheinz Stockhausen zich razendsnel tot een ongeëvenaard klankvisionair. Als serialist, elektronisch pionier en ruimtelijk klankarchitect schiep hij binnen enkele jaren een hoogstpersoonlijk muzikaal universum, waarbinnen hij heer een meester was. In Kontakte (1960) worden verschillende dimensies van Stockhausens klankwereld op virtuoze wijze met elkaar verbonden. Elektronische tape-klanken botsen er frontaal op de timbres van percussie en piano of suggereren diepte in een weids auditief coulisselandschap. Bovendien laat de klankfysicus Stockhausen horen hoe ritme, toonhoogte en kleur in elkaars verlengde liggen. Onvergetelijk: het moment waarop microscopische pulsen geleidelijk transformeren tot een lage E, die zich vervolgens de piano binnenwurmt.

Stockhausen over de totstandkoming van Kontakte: “On July 7th (1968) we experimented for about 8 hours to establish the best way of mixing the electronic music with the instrumental sound. The four-track tape of the electronic music was – without loudspeakers – electrically mixed with the instrumental sounds which were picked up by several microphones. Each musician heard the complete mix over earphones (i.e. the tape, himself, and the other player). Thus they could – more clearly than ever possible in performances with loudspeakers – precisely follow the electronic music and the playing of their partner, as well as check the dynamic balance of the recording”.